engrus
  • 2024
  • 2023
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 2018
  • 2017
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • 2005
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1999
  • 1998
  • 1997
  • 1996
  • 1995
  • 1994
  • 1993
  • 1992
  • 1991
  • 1990
  • 1989
  • 1988
  • 1987
  • 1986
  • 1985
  • 1982
  • 1977
  • 1976
  • 1974
  • 1972
  • 1971
  • 1970
  • 1969
  • 1962
  • 1960
  • 1958
  • 1956
  • 1954
  • 1953
  • 1952
  • 1937
  • 1932
  • 1930
  • 1927
  • 1925
  • 1921
  • 1920
  • 1919
  • 1912
  • 1891

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

2007

2006

2005

2004

2003

2002

2001

2000

1999

1998

1997

1996

1995

1994

1993

1992

1991

1990

1989

1988

1987

1986

1985

1982

1977

1976

1974

1972

1971

1970

1969

1962

1960

1958

1956

1954

1953

1952

1937

1932

1930

1927

1925

1921

1920

1919

1912

1891

bel Аўтаматычны пераклад

Фабрыка

Сяргей Язлавецкі 2020
Серыя фатаграфій

Канцэпцыя «каштоўнасці руін» ( Ruinenwert), уведзеная архітэктарам Альбертам Шпеерам у 1930-х гадах, сведчыць аб тым, што будынкі могуць быць спраектаваны так, каб пакідаць пасля сябе пераканаўчыя руіны, маўклівыя сведчанні праз доўгі час пасля іх выкарыстання. Гэтая ідэя натхніла мяне на пераасэнсаванне рэшткаў савецкай эпохі праз закінуты керамічны завод у Мінску.

Гэтая фабрыка, калісьці месца бесперапыннай вытворчасці, цяпер стаіць як яскравы напамін пра іншы час. Яго разбураныя сцены, разбітыя формы і раскіданыя рэшткі расказваюць пра сістэму, якая імкнулася фармаваць не толькі матэрыялы, але і людзей, уціскаючы жыццё ў жорсткія формы. Рэшткі фабрыкі не маюць патрэбы ў складаным арнаменце, каб перадаць сваё паведамленне; яны гавораць праз сваю грубасць і далікатнасць, паўтараючы працу і дысцыпліну, уведзеныя ў гэтых сценах.

Праз гэтыя фотаздымкі я даследую ідэю руіны як фізічнага і ідэалагічнага рэшту. Гэтыя выявы разбуранай інфраструктуры запрашаюць гледачоў паразважаць пра ўплыў сістэм, якія імкнуцца фармаваць людзей гэтак жа прадказальна, як прадукты на канвееры. Яны фіксуюць момант, калі структура перажыла сваё прызначэнне, але працягвае выклікаць пытанні аб трываласці, каштоўнасці і непрадбачаных наступствах спадчыны.

З нядаўнімі зрухамі ў палітычных ландшафтах і жаданнем некаторых колаў уваскрэсіць аспекты савецкага мінулага гэтыя руіны выклікаюць актуальнае пытанне: ці застануцца яны рэліквіямі мінулай эпохі, ці ёсць намер іх рэканструяваць, вярнуўшы да служыць новай, але знаёмай мэты?

У гэтых кадрах я спадзяюся заахвоціць гледачоў не аплакваць і не рамантызаваць мінулае, а крытычна разглядаць яго. Гэта не свята разбурэння, а запрашэнне разгледзець структуры, як фізічныя, так і ідэалагічныя, якія фарміруюць грамадства — і ціхія, але трывалыя сляды, якія яны пакідаюць пасля сябе.