Аўтарскае апісанне праекта:

Я прыехала дадому на тыдзень і засталася амаль на два месяцы. Дома мне спакойна і добра, як у апошні час не было нідзе. Толькі ў дзяцінстве. Я люблю гэтае месца. Усё знаёма. Але ўсё кудысьці сышло. І ўжо не паўторыцца. Не вернецца. Але яно і не павінна вярнуцца.

Я ўжо не была часткай тых людзей. Я тут усё ведаю, а месца быццам казала мне: "Глядзі, ты ўжо чужынец, твой час сышло". Мне было няёмка, калі я прыходзіла на мясцовую дыскатэку, дзень вёскі ці проста шпацыравала. Было ніякавата з-за розніцы ва ўзросце. Мае аднагодкі даўно нікуды не ходзяць, сталі сямейнымі. Адна аднакласніца памерла ад туберкулёзу скуры. Бачачы мяне на ровары з рукзаком у трошкі дзіравых легінсах і шортах, якія фатаграфуюць, людзі глядзелі, як на касманаўта. Я адчувала, што прастора спецыяльна залучала мяне ў гэтую гульню, адчувала, а потым стала дапамагаць. А можа, перастала цікавіцца мной. Відаць, я была ўжо не чужая.

Час складаецца ў скарбонку ўспамінаў унутры мяне. Я асцярожна дастаю іх адно за адным, нібы праяўляю плёнку. Як і тады, прыязджаю глядзець заход на возера. Каля возера могілкі, на якіх пахаваны бабуля, дзядуля і стрыечны брат Сяргей. Яго я ніколі не бачыла. Ён пражыў 4 дні. Неба. Тут дзівоснае неба. Я прыгадвала інтэрв'ю на радыё ў Галандыі. Мне было 13 ці 14. Вядучы нешта спытаў пра Галандыю. А я сказала, што мне тут вельмі падабаецца, і што нашыя краіны вельмі падобныя. Ён здзіўлена перапытаў, чым? Я адказала, што ў нас такое ж прыгожае неба і трава, як у іх. Усе доўга смяяліся.

Да мяне, нарэшце, вярнулася свабода. Часам прытомнасць перашкаджае быць разняволеным, але цяпер усё па-іншаму. Я б хацела захаваць гэтае адчуванне, як тады, калі была падлеткам. Прастора - гэта нешта вельмі велізарнае, а час здаецца вечным. Гэта - мы, людзі, старэем ўнутры і звонку. Становімся маленькімі, сутулымі, якія залежаць ад усяго істотамі. Я раптам думаю аб тым, што настане час, калі памрэ мая мама. А мне трэба будзе ісці далей. Раней я аб гэтым не задумвалася. Мне страшна. Адмотваю час таму. Я іду, і ўсё паўтараецца. Дагортваю ўспаміны да канца, але я прайшла толькі частку шляху. Вяртаюся думкамі да таго месца, дзе нарадзілася, да прыроды, да зямлі. Я зноў адчуваю свабоду.