13 верасня 1987 г. мастак Генадзь Хацкевіч з дапамогай кавалка мыла і двух правадоў паспрабаваў скрасці самалёт, які рухаўся рэйсам “Мінск — Растоў-на-Доне”, каб паляцець у Парыж.

Г. Хацкевіча затрымалі, яму пагражала вышэйшая мера пакарання. На працягу 8 месяцаў ішло судовае разбіральніцтва. Дзякуючы намаганням родных і сяброў ён быў пераведзены з турмы Растова-на-Доне ў Мінск на прымусовае лячэнне. Так Г. Хацкевіч апынуўся ў Навінках, дзе ў той час працаваў псіхіятр В.Ф. Круглянскі.

У 1988 годзе Г. Хацкевіч атрымлівае афіцыйны заказ ад РНПЦ Псіхічнага здароўя на афармленне перахода паміж карпусамі цэнтра і стварае ўнікальную серыю вітражоў з каляровага шкла (больш за
80 аб’ектаў).

Праз 30 гадоў медыяартыст Сяргей Гудзілін звяртаецца да дакументацыі вітражоў Г. Хацкевіча, каб, з аднаго боку, зафіксаваць творы беларускага мастацтва канца 80-х, што руйнуюцца з гадамі, а з другога боку, падвергнуць аналізу вопыт узаемадзеяння гледача з візуальнымі аб’ектамі.

Вітражы Генадзя Хацкевіча, якія Сяргей Гудзілін пераносіць з недаступнай прасторы ўстановы закрытага тыпу
і змяшчае ў галерэю, аказваюцца ў сітуацыі пагранічнага погляду, калі ссоўваюцца знешнія і ўнутраныя межы самога твора.
З аднаго боку, мы не можам глядзець на вітражы аўтаномна, з бяспечнай прасто- ры белага куба. З іншага боку, сам статус вітражоў як арт-аб’ектаў патрабуе асаблівага погляду, які размываецца ў кантэксце медыцынскай установы закрытага тыпу, дзе глядач — выпадковы наведвальнік.