Асабовы бок карцін падкрэслівае традыцыйную форму "Маляванкі", якая сімвалізуе нябачны, часта жаночы, безназоўны і нізкааплатны від працы. Гэта адначасова адзін з нямногіх спосабаў выказвання палітычнага ўяўлення для жыхароў сельскіх беларускіх вёсак, якія не пакінулі ўспамінаў у выглядзе дзённікавых запісаў ці кніг. Гэтая адначасовая змена формы і сталае захаванне супярэчнасцяў – характэрныя рысы працы Марыны Напрушкінай. Напрыклад, травы, намаляваныя на маляванках, валодаюць лячэбнымі ўласцівасцямі, але могуць быць таксама атрутнымі і наносіць шкоду.

На адваротным баку маляванкі ўпрыгожаны радкамі з беларускіх народных песень. Гэтыя песні спявалі жанчыны падчас пратэстаў 2020 года. Гэта не гераічныя песні, а хутчэй уплеценыя ў паўсядзённыя практыкі клопаты, як, напрыклад, словы з песні "Калыханка" (калыханка). Тут выкарыстанне народных песень здаецца практыкай дэкаланізацыі, не толькі таму, што яны супрацьстаяць сучасным формам ведаў, але і таму, што яны разбураюць супрацьпастаўленне паміж людзьмі і прыродай перад гвалтам.