Праект Stolen Days (2014-2017) паказвае, чаго пазбавіліся палітычныя вязні, знаходзячыся ў турме. Ён факусуецца на прадстаўніках розных палітычных і сацыяльных рухаў Беларусі: нацыяналістах, анархістах, эколагах, грамадскіх актывістах.

Усіх гэтых людзей аб'ядноўвала тое, што рэжым Лукашэнкі лічыў кожнага з іх небяспечным і стараўся здушыць іхнія сілы. У нейкі момант іх паўсядзённая руціна, сябры і блізкія, планы і звыклыя звычаі, радасці і крыўды сталі недасяжнымі, засталіся толькі ў іх успамінах. Іх рэальнасць звузілася да жыцця ў камеры зняволення. Пасля вызвалення герояў праекту, я чакаў, калі яны пачнуць рабіць рэчы, якія ім так не хапала. І ў той момант я быў паблізу.

Беларускія спецслужбы прынялі досвед савецкай эпохі: таемныя арышты дома і на працы, ціск на сваякоў, на працоўным месцы і ва ўніверсітэтах, а таксама сачэнне за размовамі. Усе гэтыя рэчы становяцца новай рэальнасцю для тых, хто дастаткова адважны для палітычнай актыўнасці. Прыкладна палова арыштаваных адмовіліся ўдзельнічаць у праекце. Гэта чаканы вынік у сітуацыі, калі ўвага сродкаў масавай інфармацыі можа выклікаць новую хвалю рэпрэсій.

Большасць палітычна матываваных арыштаў у Беларусі здзяйсняюцца па стандартнай схеме: актывістаў затрымліваюць і абвінавачваюць у парушэнні Кодэкса аб адміністрацыйных правапарушэннях (хуліганства, арт. 17.1 або супраціў паліцыі, арт. 23.4). Пратаколы затрымання складаюцца на паперы, дзе паліцыя таксама выступае сведкамі. Потым справа перадаецца ў суд, дзе суддзя выносіць вінаватыя прысуды праз 10-15 хвілін, незалежна ад доказаў, прадстаўленых абаронай.

За апошнія 20 гадоў арышты, буйныя штрафы і прапаганда ў праўрадавых СМІ сталі неад'емнымі інструментамі ў барацьбе супраць усіх формаў грамадскіх пратэстаў у Беларусі. Гэтая тактыка зарэкамендавала сябе як эфектыўная. Вельмі мала крытычна настроеных беларусаў гатовы рызыкаваць сваёй працай, адукацыяй і часам нават здароўем. Падобна, што гэта бясплодны і часта балючы досвед укараніўся ў калектыўную памяць нацыі. Спалучэнне страху і бяздзейнасці стала шаблонам паводзін і ўмовай выжывання.

Размаўляючы з дзесяткамі дарослых і маладых людзей, якія вельмі смелыя і любяць сваю краіну, я задаў ім пытанне, на якое сам не меў адказу. Мяне цікавіла, якое выйсце са стану стагнацыі, у якой знаходзіцца Беларусь у дадзены момант. Што кожны з нас можа зрабіць?