Слова «zaopatrzenie» можна прыкладна перакласці з польскай мовы як «забеспячэнне», але «opatrzenie» азначае латанне, ачышчэнне ад чаго-небудзь, запаўненне, здзяйсненне сакрамэнту над паміраючым чалавекам.

Пасля стварэння скульптуры былі вернутыя ў тыя месцы, адкуль яны ўзніклі: у лес каля ракі Віцула, у раку Вісла і ў малады лясны масіў на Падляшшы. Гэты жэст адначасова матэрыяльны і сімвалічны. Волаты ўвасабляюць людзей, чыя сувязь з зямлёй была парушана або сцёрта — людзей, чыя прысутнасць стала палітычна нязручнай або гістарычна нязручнай. Вяртаючы гэтыя фігуры ў глебу, я кажу пра вяртанне, якое не паддаецца знікненню. Фігуры раствараюцца не ў забыцці, а ў тым самым ландшафце, які іх сфармаваў.

Матэрыялы — старыя прасціны, навалачкі, коўдры — намякаюць на блізкасць, цела і сон, але таксама на парог паміж памяццю і забыццём. Апалыя галіны, сабраныя з Віслы і польска-беларускай мяжы, утвараюць далікатны шкілет, які нясе след ландшафту. Тынкоўка злучае гэтыя элементы разам, толькі каб скульптура з цягам часу павольна зноў распадалася. Гэты цыкл распаду — не разбурэнне, а трансфармацыя. Скульптуры, калісьці манументальныя і нерухомыя, становяцца сітаватымі, зноў падаюць у зямлю і ўкараняюцца, як памяць — не для таго, каб быць пахаванымі, а каб расці па-іншаму.