Канцэпцыя «каштоўнасці руін» ( Ruinenwert), уведзеная архітэктарам Альбертам Шпеерам у 1930-х гадах, сведчыць аб тым, што будынкі могуць быць спраектаваны так, каб пакідаць пасля сябе пераканаўчыя руіны, маўклівыя сведчанні праз доўгі час пасля іх выкарыстання. Гэтая ідэя натхніла мяне на пераасэнсаванне рэшткаў савецкай эпохі праз закінуты керамічны завод у Мінску.

Гэтая фабрыка, калісьці месца бесперапыннай вытворчасці, цяпер стаіць як яскравы напамін пра іншы час. Яго разбураныя сцены, разбітыя формы і раскіданыя рэшткі расказваюць пра сістэму, якая імкнулася фармаваць не толькі матэрыялы, але і людзей, уціскаючы жыццё ў жорсткія формы. Рэшткі фабрыкі не маюць патрэбы ў складаным арнаменце, каб перадаць сваё паведамленне; яны гавораць праз сваю грубасць і далікатнасць, паўтараючы працу і дысцыпліну, уведзеныя ў гэтых сценах.

Праз гэтыя фотаздымкі я даследую ідэю руіны як фізічнага і ідэалагічнага рэшту. Гэтыя выявы разбуранай інфраструктуры запрашаюць гледачоў паразважаць пра ўплыў сістэм, якія імкнуцца фармаваць людзей гэтак жа прадказальна, як прадукты на канвееры. Яны фіксуюць момант, калі структура перажыла сваё прызначэнне, але працягвае выклікаць пытанні аб трываласці, каштоўнасці і непрадбачаных наступствах спадчыны.

З нядаўнімі зрухамі ў палітычных ландшафтах і жаданнем некаторых колаў уваскрэсіць аспекты савецкага мінулага гэтыя руіны выклікаюць актуальнае пытанне: ці застануцца яны рэліквіямі мінулай эпохі, ці ёсць намер іх рэканструяваць, вярнуўшы да служыць новай, але знаёмай мэты?

У гэтых кадрах я спадзяюся заахвоціць гледачоў не аплакваць і не рамантызаваць мінулае, а крытычна разглядаць яго. Гэта не свята разбурэння, а запрашэнне разгледзець структуры, як фізічныя, так і ідэалагічныя, якія фарміруюць грамадства — і ціхія, але трывалыя сляды, якія яны пакідаюць пасля сябе.