Выбраныя даты:

1948

Нарадзіўся ў Хабараўску (СССР, сёння Расія) у сям'і ваеннага тапографа.

1949

Сям'я пераязджае ў Мінск.

З 1966

Вучыўся на вячэрнім філасофскім аддзяленні Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Па сведчанні прафесара В. А. Дунаева, які апынуўся аднакашнікам Аляксея, філасофію "вячэрнікам" выкладалі дрэнна, але Жданаў выяўляў сябе незвычайна ярка і жыў экстатычна. Заўсёды быў з новымі вершамі, патрабаваў уцягнутасці ў свой творчы працэс, бываў рэзкі, запальчывы і скандальна экстравагантны. Літаратурныя доследы сумяшчаў з празмерным ужываннем алкаголю.

1968

За сістэматычныя пропускі заняткаў, фармальна за правалены іспыт па гісторыі КПСС, Жданава выключылі з універсітэта.

Да 1970

Праслужыў у будбаце ў Сасновым бары пад Ленінградам. У войску працягнуў пісаць. Армейскія вершы захаваліся, але службу Аляксей Жданаў ніколі не ўспамінаў, казаў, што ўспамінаць няма чаго.

1971

Жданаў аднавіўся на 3-ці курс БДУ, але на 4-м быў зноў адлічаны за пропускі.

70-я гады – вяршыня для Жданава-паэта. На фоне новых брэжнеўскіх замаразкаў Аляксей паспрабаваў зладзіць духоўнае сховішча, паэтычнае «залапушша, дзе можна проста паляжаць, выцягнуўшы ногі».

1973–1974

Апынуўся ў Якуціі, на Калыме, у табары «бізуноў», на мяжы знікнення ў алкагольным маргінальным тупіку. З Калымы пасылаў знаёмым канверты з вершамі і без фактычнай інфармацыі. Зямля і «спадчыннікі» Гулага зачапілі.

1974

Вярнуўся ў Менск і выпусціў самаробную складанку калымскіх вершаў. Зблізіўся з Кімам Хадзеевым і людзьмі ягонага кола: паэтам Рыгорам Трэстманам, псіхіятрам Віктарам Круглянскім, нейрахірургам Юрыем Сердзюком, лінгвістам-паліглотам Барысам Галушкам і інш. Атрымаў доступ да «самвыдату», да рэпрынтаў рускай рэлігійнай філасофіі, да Лявонцьева. Ажаніўся з І. Маёравай, але шлюб неўзабаве знерваваўся.

1978-1981

Аляксей Жданаў напісаў свае лепшыя вершы, якія ў асноўным склалі два яго пасмяротныя зборнікі, першы з якіх – «Выбраныя вершы» (1993) – паэт паспеў сабраць сам.

1982

Пад пагрозай турэмнага зняволення за дармаедства і прымусовага лячэння ад алкагалізму Жданаў "падшыўся" і хрысціўся ў праваслаўі разам з Наталляй Татур, якая ў 80-х прымала актыўны ўдзел у яго лёсе, была яго музай і захавальніцай. У суаўтарстве з Татур ім была напісана п'еса "Бабуля праездам".

Пераклады з беларускага Алеся Разанава, пазнаёміўся з паэтам і высока аб ім адгукаўся. Адобраныя аўтарам пераклады Аляксей прапаноўваў у часопісы, але яны не былі прыняты.

Некалькі гадоў Жданаў пражыў усухую, не піў, але і вершаў амаль не было. Вёў самотны лад жыцця, працаваў вартаўніком, у госці хадзіў - па начах. У летні час выязджаў на шабашкі - сустрэчы нонканфармістаў.

1985

Новы мастакоўскі перыяд у жыцці Аляксея Жданава. Падзеі ў пандан "перабудове" развіваюцца інтэнсіўна і імкліва. Аляксей хутка сыходзіцца з прадстаўнікамі мінскага неафіцыйнага мастацтва: А. Клінавым, С. Малішэўскім, В. Чарнабрысавым, І. Барадулінай, А. Плесанавым, В. Мартынчыкам, І. Кашкурэвічам, Л. Русавай і інш. Уступае ў аб'яднанні «Форма», "Плюраліс" і "Corvus Caecus" (Белая варона). Бярэ ўрокі жывапісу (праходзіць лікбез) у В. Яўсеева і В. Мартынчыка. Удзельнічае ў знакавых, пераломных падзеях у мастацкім жыцці Мінска канца 80-х – пачатку 90-х: у выставах "На Калектарнай" (1987), "Перспектыва" (1987), "Панарама" (1989) і інш. Піша лісты Раісе Гарбачовай і Зянону Пазняку. Ходзіць на акцыі грамадзянскага непадпарадкавання. Удзельнічае ў арганізацыі і правядзенні несанкцыянаванага шэсця, прысвечанага 100-годдзю Марка Шагала. Зноў пачынае піць. Будуе аб'екты, збірае калажы і піша, няспынна піша, дзясяткі жывапісных работ. Здзяйсняе паездкі ў Грузію, Дагестан і Эстонію, у Ленінград і Пецярбург. Сябруе з Міцько. Устанаўлівае і пашырае творчыя сувязі. У рэшце рэшт - раздае пэндзлі і фарбы і збіраецца далей зноў пісаць толькі вершы.

20 верасня 1993

Трагічна загінуў у Менску. Напярэдадні пастукаўся да Хадзеева ў непрытомным стане і пераначаваў у яго на падлозе. А раніцай сышоў опохмеляться ў барак да суседзяў Дольнікава, якія жылі ў кватэры з землянымі падлогамі, таму што маснічыны даўно змянялі на алкаголь. Тут, опохмелившись, Лёша выпусціў галаву на кадку з капустай. Край дзежкі пераціснуў сонную артэрыю. Смерць наступіла ад удушша. Яго адпявалі па праваслаўным абрадзе і пахавалі на Паўночных могілках Мінска [2].

1993

Пасмяротна выйшаў зборнік "Выбраныя вершы". Пры жыцці практычна не публікаваўся, хаця пра яго ўнікальны паэтычны дар ведалі многія і копіі вершаў паэта хадзілі па руках сярод творчай інтэлігенцыі.

2003

У выдавецтве «Тэхнапрынт» папячыцельствам сябра паэта Мікалая Казлова выйшаў зборнік абраных вершаў Жданава «Заходні полюс зямны».

2010

Адбылася рэтраспектыўная групавая выстава "Беларускі авангард 1980-х - 1990-х".

2013

У Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва адбылася рэтраспектыва "З жыцця мутантаў, або Успамін аб будучыні" з работамі мастака з прыватных калекцый.

-

Сам мастак так казаў пра свае працы і пра сябе:

«Я нарадзіўся ў той дзень, калі памёр мой вялікі аднафамілец Андрэй Аляксандравіч Жданаў, галоўны сталінскі культуртрэгер. Пасля гэтага ўсё маё жыццё прайшло пад гэтым страшным, чорным знакам майго вялікага аднафамільца. І нейкім чынам я вызначаю сваё жыццё менавіта ў гэтых змрочных і бесчалавечных каардынатах…

Мяне цікавіць не тое каб людзі, я людзей не ўяўляю. Наогул мастацтва не адлюстроўвае людзей… Мяне хвалюе мутацыя, менавіта тая мутацыя, якая пачалася ў 17-м годзе і працягваецца да гэтага часу, і тое, што я малюю, — ёсць мутанты… гэтых людзей няма і ніколі не было… мутацыя…»

-

[1] У матэрыяле скарыстаны фрагменты тэксту Вольгі Рыбчынскай – ©

[2] З тэксту Дзмітрыя Строцава "АЛЯКСЕЙ ЖДАНАЎ ёд МІНСКАЯ ШКОЛА", 2013 – ©