«Гіганты» — гэта серыя скульптур, зробленых са старой пасцельнай бялізны, прасякнутай гіпсам, і апалых галін, сабраных уздоўж ракі Віслы і польска-беларускай мяжы. Тканіна, звязаная са сном і целам, і галіны, якія нясуць сляды ландшафту, адлюстроўваюць тэмы памяці і пераходу.

Манументальныя, але пустыя, гэтыя творы — саркафагі без фіксаванай формы. Яны запрашаюць дакрануцца, але ўнутры застаюцца адкрытымі — прасторамі, якія чакаюць, каб іх напоўнілі новыя гісторыі ці ўспаміны. З часам кожны кавалак разбураецца і павольна вяртаецца ў ландшафт, які сфармаваў яго матэрыяльную прысутнасць.

Праект разважае пра культурную памяць і палітычнае сціранне — пра моманты, калі біяграфія, мова ці паходжанне падаўляюцца. Гэтыя скульптуры — гэта кантэйнеры, а не партрэты. Яны супраціўляюцца канчатковасці надмагілляў, якія сігналізуюць пра тое, што вяртанне больш немагчымае, і замест гэтага застаюцца адкрытымі для таго, што яшчэ можа вярнуцца. Гіганты адмаўляюцца быць забытымі: нават калі яны гніюць, яны застаюцца слядамі, захоўваючы прастору паміж мінулым і сучаснасцю адкрытай. Не іх пустэча запрашае да вяртання, а ўстойлівасць іх формы — адкрытая структура, здольная ўтрымліваць любую гісторыю, асабістую ці калектыўную.

Гэты працэс адлюстроўвае маю цікавасць да таго, як памяць перажывае сціранне: не як нерухомы помнік, а як далікатны, жывы адбітак, які можна вярнуць і пераасэнсаваць з цягам часу.