Мастак, асабліва ў эміграцыі, часта аказваецца на ўскраіне грамадства, губляючы сувязь са звыклымі структурамі і застаючыся па-за культурнымі кантэкстамі. Статыстыка паказвае, што значная колькасць мастакоў зарабляе ніжэй за пражытачны мінімум. Многія вымушаны прыстасоўвацца да камерцыйных патрабаванняў, становячыся ілюстратарамі і губляючы сваю незалежнасць. Чаму многія лічаць мастака маргінальнай фігурай, і чаму бацькі часта ўспрымаюць гэты кар'ерны шлях як страшны выбар для сваіх дзяцей? Корань гэтага крыецца ў ўразлівым сацыяльным становішчы: нявызначанасць, пастаянная рызыка і адсутнасць стабільнасці.

У Беларусі цяжка ўбачыць бяздомных на вуліцах — улады клапоцяцца пра бачнасць парадку, адганяючы маргіналізаваных людзей ад вакзалаў. Але што адбываецца, калі краіна выцясняе сваіх мастакоў? Мастак-эмігрант становіцца нябачным для новага грамадства. Мясцовая культурная супольнасць яго не ведае, і яго мастацтва застаецца на перыферыі. У адрозненне ад бяздомных за мяжой, мастак-эмігрант адкрыта не заяўляе пра сябе. Ён становіцца ціхім ізгоем, без сродкаў ствараць мастацтва, якое імітуе іх жыццё і творчасць. Іх мастацтва становіцца чыстай ідэяй — электрычным сігналам на экране, пазбаўленым формы і матэрыяльнай рэальнасці.

Праз вобразы бяздомных, створаныя з дапамогай штучнага інтэлекту, я імкнуся паказаць, што мастацкая літаратура — гэта непазбежны шлях для мастака ў выгнанні. Калі культурныя кантэксты губляюцца, як фізічны, так і ўнутраны станы раствараюцца ў лічбавай форме і кодзе.