Пачаткам працы над праектам стала набыццё старой фатаграфіі на блышыным рынку ў аўстрыйскім горадзе Зальцбург. Маю ўвагу прыцягнула фота з ваеннага часу. На ім жаўнеры дэманструюць жэст, які нічога мне не гаворыць, але ў свой час, верагодна, меў вартасць і граў пэўную ролю ў дыялогах удзельнікаў ваеннай камунікацыі. Мае развагі працягнуліся ў двух напрамках. Па-першае, я зразумела, што існуе асаблівая мова жэстаў вайны. А па-другое – задумалася, якую ролю адыгрывае сёння афіцыйная мемарызацыя і фільтрацыя памяці вайны, з акцэнтамі толькі ў патрэбных месцах, і ці магчыма ўвогуле асэнсаваць спадчыну вайны настолькі, каб пазбегчы яе ў будучыні.