7 красавіка 1944

Нарадзіўся ў горадзе Сарапул (СССР, сёння Расійская Федэрацыя).

Дзіцячыя і юнацкія гады Віктара прайшлі ў Латвіі . Захапляўся радыёэлектронікай, у старэйшых класах быў прызёрам гарадскіх і рэспубліканскіх спаборніцтваў па валейболе, лёгкай атлетыцы і хуткасным бегу на каньках.

1961-1963

Вучыўся на лячэбным факультэце Рыжскага медыцынскага інстытута .

1963-1968

Вучыўся ў Віцебскім медыцынскім інстытуце , скончыў клінічную ардынатуру пры Львоўскім медінстытуце , курсы павышэння кваліфікацыі ў Маскве, Ленінградзе, Мінску. Спецыялізацыя і галіна навуковай цікавасці — анкамарфалогія .

1962-1968

У студэнцкія часы былі створаны першыя здымкі, якія экспанаваліся пазней на выставах. Сярод гэтых работ: "O, tempora! O, mores!", "Партрэты Таісіі Авілавай", "Натхненне дантыста", "Халодны пляж", "Знаўца" і серыі работ: "У Пскова-Пячорскім манастыры", "Бяда", частка цыкла "Сяло вачыма гараджаніна".

1974

Стаў членам фотаклуба "Мінск" . Кіраўнік фотаклуба, Яўген Казюля, пісаў у 2004-м годзе: “Філасофія работ Віктара Бутры фармавалася на працягу ўсёй яго творчай дзейнасці, пачынаючы з 1957 года, калі былі зроблены першыя фатаграфіі. Вялікі ўплыў на захапленне фатаграфіяй у пачатку 1960-х гг. выдаванае ў Празе рэвю "Фатаграфія". Публікуемыя ў ім матэрыялы давалі магчымасць для самаацэнкі і ўдасканалення творчасці. Гэтаму спрыяла і ўступленне ў фотаклуб "Мінск", у якім заўсёды панавала атмасфера сяброўскай крытыкі і ўзаемапавагі. У выніку Віктар Бутра фактычна ўзначаліў у фотаклубе кірунак, якое можна ахарактарызаваць як псіхалагічны фотаздымак ("Натхненне дантыста", "Трагічны зыход", "Па вадзе"). Гэта не мяшала яму быць і лірыкам ("Рамонак", "Букавы лес", серыя прац "Пляж")."

Сярод фактараў, якія паўплывалі на развіццё яго творчасці, Віктар называе паэзію тых гадоў, вершы Роберта Раждзественскага, Андрэя Вазнясенскага, фільмы Таркоўскага і італьянскіх рэжысёраў.

-

Фатограф аб сваёй практыцы:

"Фатаграфія заўсёды заставалася толькі захапленнем. Але эпізод, які перавярнуў маё ўяўленне пра яе, я памятаю да гэтага часу. Неяк дамовіліся мы сустрэцца з Корціным, ужо студэнтам Рыжскага палітэха. Сустракаемся, а ён кажа: "Мне яшчэ трэба сёе-тое зрабіць у корпусе, я ўпраўлюся за паўгадзінкі. А ты пагартай пакуль..." І прынёс з паліцы два ці тры нумары чэшскай "Фатаграфіі". З моманту, як я адкрыў гэтыя часопісы, у мяне ў галаве нешта перавярнулася, нешта там адбылося... Усё настолькі перакруцілася , завязалася ... Калі Корцін вярнуўся, я не мог адарвацца ад іх. І калі мы выйшлі на вуліцы Старой Рыгі, мне ўсё вакол здалося зусім іншым. Я ўжо глядзеў на свет скрозь прызму тых фатаграфій. Гэта адбылося за 20-30 хвілін. "

"Калі націснуць на кнопку засаўкі на некалькі секунд раней ці пазней, ты можаш укласці ў здымак сваё стаўленне да падзеі. Можаш падкрэсліць, што цябе здзівіла ці ўсхвалявала."

"У мяне няма пэўнай устаноўкі, збору правілаў, якім я б увесь час прытрымліваўся. Звычайна не хочацца нейкім чынам стаць вінаватым у непрыемнасцях для таго, каго ты фатаграфаваў, — кажа ён. — Я дакладна не фотамастак, у мяне іншы метад здымкі, рэпартажны "Я аматар. Іншае пытанне, што мае працы некалькі паэтызаваны. На іх наслойваецца тое, што атрымана з іншых сфер і што не ўсведамляецца ў момант здымкі. Але гэта дзейнічае. Мае фатаграфіі - не чысты рэпартаж, не сляпая фіксацыя рэчаіснасці, але і не пастаноўкі. Я ўсёткі чакаю свой кадр, і калі ён не складаецца, я не здымаю. Выявы нараджаюцца са спалучэння падзей і элементаў, якія трапляюць у аб'ектыў."

"Многія кадры рабіліся з адчуваннем холаду ўздоўж пазваночніка. Калі на грані [...] часам узнікае сюжэт нейкі, але тут жа ўсплывае карцінка, ага, гэта ўжо было знята. Значыць міма. Няма сэнсу здымаць, таму што гэта ўжо паказалі". да цябе."