Тэма памяці, з пункту гледжання чалавечага досведу, у выяўленчым мастацтве звязана ў асноўным з падзеямі дваццатага стагоддзя. Галоўнай задачай лічыцца работа з траўмамі, катастрофамі мінулага, а таксама аспрэчванне ўяўленняў аб тым, што адбылося.

У гісторыі, як правіла прапісаны абязлічаныя падзеі і халодныя вынікі. Мастацтва ж лічыць важным кожнага асобнага чалавека, яго памяць, эмоцыі; шануе розныя пункты гледжання; прымае момант успаміну і забыцця (асабліва пры траўматычным досведзе), што стварае выбарачную памяць. Забыццё ўскладняе працу з памяццю на сацыяльным і індывідуальным узроўнях. Як сродак, часта, выкарыстоўваецца памяць аднаго асобнага чалавека ці сям'і, як досвед цэлага пакалення. У такім разе ставіцца мэта дакументацыі шаблоннага сцэнара жыцця звычайнага чалавека. Акрамя гістарычных фактаў, дат, традыцыйных ці рэлігійных асаблівасцях, мастацтва памяці ўносіць свой мастацкі жэст у падзею, пра якую расказвае.

Тэмы, якія сустракаюцца ў мастацтве памяці часта звязаныя з траўміруючымі падзеямі: Халакост, рабства, згвалтаванне, ваеннае тэмы, СНІД, бяздомнасць, іміграцыя. Гэта ўказвае на аналіз грамадствам памылак мінулага, прапрацоўкай пераломных момантаў, фармаванне будучыні.

У беларускім мастацтве праца з памяццю ва ўсіх сферах кантралюецца палітычнай сітуацыяй. Часта гістарычныя факты хаваюцца, што ўскладняе працу па аднаўленні мінулага. Паказальны прыклад супраціўлення сітуацыі выстава Антона Сарокіна "Мінулае яшчэ не скончылася, будучыня яшчэ не наступіла" ў Мінску. Экспазіцыя закранала тэму грамадскай памяці і ў мэтах стварэння настальгічнага эфекту выкарыстоўвала відэа і аўдыёзапісы, зробленыя пасля набыцця незалежнасці.

У іншых працах мастак працуе з падзеямі, якія не абмяркоўваюцца на дзяржаўным узроўні, але з'яўляюцца важнымі элементамі беларускай гісторыі: катастрофа на станцыі метро "Няміга" ў 1999 годзе, вулічныя пратэсты пасля фальсіфікацыі вынікаў прэзідэнцкіх выбараў у 2010 годзе, выбух на станцыі метро "Кастрычніцкая" плошчу" ў 2011 годзе і суд над двума абвінавачанымі, прыгаворанымі да смяротнага пакарання.

Уладзімір Грамовіч у сваім мастацтве даследуе савецкае мінулае і сучасную рэальнасць Беларусі. У сваіх работах працуе з фотакалажамі, архіўнымі дакументамі і аб'ектамі візуальнай культуры.

Іншыя прадстаўнікі працуюць з тэмай памяці: Сяргей Шабохін, Вольга Сасноўская, Андрэй Анро, Алеся Жыткевіч, Леся Пчолка, Юра Шуст і іншыя.