Эстэтыка разбурэння ў выяўленчым мастацтве называецца тэндэнцыя або рух да бачнага разбурэння мастацкага цэлага ў твор. Пад уплывам гістарычных падзей і рэвалюцый у культурнай сферы напрамак меў найбольшую інтэнсіўнасць у 20 стагоддзі. Калі ачышчэнне і разбурэнне стала рэакцыяй на ўзрушэнні.

Разбурэнне выяўлялася ў розных формах і стала найболей агрэсіўным жанрам сучаснага мастацтва, якія супрацьстаяць сацыяльным і культурным умовам. Пачварнасць, паталогія, недасканаласць, барацьба за расавую, палавую і этнічную роўнасць становяцца папулярнымі тэмамі разважанняў. Мастакі знішчаюць працы іншых аўтарак, пашкоджваюць культурныя і рэлігійныя аб'екты, выклікаюць пачуццё турботы ці трывогі пасродкам дысгармоніі кампазіцыі, выкарыстоўваюць прыём гіпер-натуралізму, іроніі і сарказму. Дэструктыўнымі сродкамі мастацтва разбурэння можна лічыць разборка, спаленне, рэзкі ці зменены гук, разабраны тэкст, выявы цела ў стан траўмы ці болі і іншае.

Беларуская мастачка Жанна Гладка ў сваёй мастацкай практыцы працавала з прыёмам разбурэння. Праект "Прысутнасць" (2011—2017) закранае тэму рэлігійнай свядомасці. Аўтарка захавала прадметы рэлігійнага культу, знойдзеныя ў бацькоўскай хаце: іконы, лампады, распяцці, малюнкі і іншае. Мастачка даследуе філасофскае сцвярджэнне, пры якім разбурэнне і адмаўленне якой-небудзь з'явы, сцвярджае яго наяўнасць.

Фатаграфіі, надрукаваныя на белай тканіне ўтвораць шматслаёвую інсталяцыю, накладваюцца сябар на сябра, зачыняючы галоўны малюнак ад прамога погляду. Абліччы святых на абразах дэфармаваны мастачкай: зашыты, прасвечаныя, выразаныя, схаваныя ад вачэй глядачкі.