Гэты калаж пра стварэнне бачнасці дабрабыту, пра тое, калі дзяржава піша (каб пахваліць сябе за дасягненне гендэрнай роўнасці), што ў Беларусі зменшылася колькасць разводаў, пра тое, калі ў пятай мэце ўстойлівага развіцця (забеспячэнне гендэрнай роўнасці) распісана як «у некаторых краінах у дзяўчынак няма доступу да дастатковага харчавання і аховы здароўя» і затое напісана нуль крытычнага асэнсавання рэальнай сітуацыі ў сучаснай Беларусі і агучвання існуючых праблем. Аб тым, як мы ўжо перасталі дзівіцца, што законы і правы існуюць на паперы. Шмат пра што яшчэ.
І яшчэ вельмі моцна аб тым, як мяне заебало замоўчванне.