Тэма смерці ў мастацтве з'яўляецца адной з самых распаўсюджаных, знаходзіць сваё адлюстраванне ва ўсіх культурах. Таму існуе мноства інтэрпрэтацый паняцця, а сама выява застаецца неадназначным. Сувязь мастацтва і філасофіі дазваляе больш глыбока аналізаваць падобныя нематэрыяльныя значэнні, каб лягчэй перажыць непазбежнае. З іншага боку, смерць у мастацтве часта разглядаецца з боку ўраўноўвання, нягледзячы на сацыяльны статус.

Выява смерці ў выяўленчым мастацтве грунтуецца на міфалагічных і рэлігійных вераванняў або створаных раней уяўленняў розных аўтар_ок. З цягам часу мастакі вызначылі галоўныя сімвалы тэмы: чэрап, кветкі, свечка і іншае. Мастацкія разважанні даследуюць узаемасувязь жыцця і смерці, падвышаючы адзнаку сучаснасці.

У беларускім мастацтве тэма смерці адыгрывае важную ролю ў аналізе Другой сусветнай вайны. Пасляваеннае мастацтва адлюстроўвае трывожную і страшную атмасферу. Часта смерць паказана з боку патрыятызму і гераізму. Мастакі імкнуцца драматызаваць і перадаваць ідэю героікі праз выяву смерці. Аўтаркі, якія ўключалі ў сваю мастацкую практыку тэму смерці: Яўген Зайцаў, Міхаіл Савіцкі, Уладзімір Лагун, Леанід Дударэнка, Алена Аладава.

У сучасным мастацтве тэма смерці працягвае фігураваць і відазменяцца. Беларускіх мастакоў стаў цікавіць не само значэнне смерці, а перадача эмоцый, унутранага светаадчування аўтаркі. Праз выяву можна перадаць унутраную напругу ад сітуацыі або трагізм.