На працягу ўсёй гісторыі мастацтваў, тэма сэксуальнасці раскрывалася па-рознаму. Выкарыстанне эратычных сцэн і аголенага цела спачатку мела значэнне ўрадлівасці, паказу ідэалаў чалавечай прыгажосці і вывучэнне сацыяльных пытанняў адпаведных часу.

У дваццатым стагоддзі мастацтва набыло характар правакацыі, разрыву з правіламі і табу. Аголеныя целы сталі адлюстроўвацца неідэальнымі, з усімі недахопамі. Эстэтычны характар стаў не такі важны. Мастакі ў эратычнае праява імкнуліся да выказвання страсці, пачуццёвасці, сэксуальнай свабоды. Разам з тым сваю актуальнасць пачалі набіраць пытанні аб месцы жанчыны ў грамадстве. Трансфармацыя традыцыйных патрыярхальных ідэй таксама змяніла звыклыя падыходы да тэмы сэксуальнасці і цялеснасці. Такім чынам да канца дваццатага стагоддзя эратычная тэма ў мастацтве стала звяртацца да пытанняў гендэрнай дыскрымінацыі, ідэй фемінізму і квір-тэорыі. Мастакі казалі пра фізіялогію, прасоўвалі ідэі суверэннасці жаночага цела і сэксуальнасці.

У сучасным мастацтве сэксуальнасць раскрываецца, як прастора для свабоды, тэорыі гвалту і падаўлення, часта разглядаецца з боку фемінізму, квір- і посткаланіяльнай тэорыі. Мастакі распрацоўваюць новыя маргінальныя падыходы, даследуюць сацыяльныя праблемы, гендэрную няроўнасць, крытыкуюць грамадскую ідэалогію, уладу і эксплуатацыю ва ўзаемаадносінах. Гэта значыць, што сэксуальнасць змяніла характар з асабістага на палітычны.

На беларускае мастацтва моцны ўплыў мела асэксуальная савецкая культура. Сэксуальная тэма душылася. У гады перабудовы вобраз аголенай жанчыны набыў характар прагрэсіўнасці, стаў сімвалам свабоды, барацьбы за дэмакратыю, мастакі выкарыстоўвалі яго ў сваіх публічных і палітычных творах і акцыях.

У сярэдзіне дзевяностых у Беларусі адкрываецца тэатр эротыкі "Сталёвы аргазм", заснавальнікам якога з'яўляецца Алесь Тарановіч. У першы час каманда займалася бодзі-артам, але пасля тэатр стаў праводзіць перформансы.

У нулявых пасродкам узмацнення жорсткасці палітычнай сітуацыі, тэмы гендэра і сэксуальнасці прыпыняюць сваё развіццё.

У 2014 годзе ў Мінску прайшлі дзве выставы "ХХУ" і "Камін-Аут", якія закраналі квірнасць і тэмы ЛГБТК+ супольнасці. Мерапрыемствы падкрэслілі адсутнасць у беларускай культурна-грамадскай прасторы асэнсавання праблематыкі сексуальнасці.

Прадстаўніцы беларускай сучаснага мастацтва, у практыцы якіх часта закранаецца тэма сексуальнасці: А.Р.Ч., гурт "Чырвоны баршчэўнік", Аляксей Лунёў, Ангеліна Мас, Васіліса Паляніна, Вольга Кірылава, Сяргей Шабохін.