Аўтарская канцэпцыя:

У краіне Б. не дазволена гаварыць.

Людзей, якія кажуць што думаюць - арыштоўваюць, катуюць і забіваюць.

Амаль кожны ў гэтай краіне ведае што адбываецца.

Многія з’ехалі, многія засталіся.

За гэты час мы спазналі ўсе адценні страху, навучыліся яго прадбачваць, вучымся спраўляцца з ім.

Гэта складанае.

Усё гэта няпэўнае.

Няпэўнасць і страх сталіся нашымі таварышамі, з якімі мы, што засталіся ў краіне, намагаемся жыць.

Дзеля захавання аб’ектыўнасці, заўважвання хлусні і несправядлівасці, мы як жыхары мусім быць у стане гаварыць.

Магчыма ў дадзены момант – гэта будзе асаблівая мова. Мова мастацтва, зразумелая для мяне/нас. Важна аднак, каб не абмінуць ніводнай дэталі, ніводнага асобнага здарэння, ніводнай адзінкавай гісторыі. 

Зараз, самае важнае для нас, жыхароў гэтай краіны, каб не забыцца, бо ведаем, што няведанне, гэта саўдзельнік у гвалце.

Цягам году я засяроджвалася на несправядлівасці, баялася маўчаць. 

Ліпень 2021