engrus
  • 1
  • 2
  • А
  • Б
  • В
  • Г
  • Д
  • І
  • К
  • М
  • Н
  • П
  • Р
  • С
  • Т
  • У
  • Ф
  • Ц
  • Э

1

2

А

Б

В

Г

Д

І

К

М

Н

П

Р

С

Т

У

Ф

Ц

Э

Маластоўка

Таццяна Ткачова 2016–2018
Серыя з 25 фатаграфій.

Аўтарскае апісанне праекта:

Я прыехала дадому на тыдзень і засталася амаль на два месяцы. Дома мне спакойна і добра, як у апошні час не было нідзе. Толькі ў дзяцінстве. Я люблю гэтае месца. Усё знаёма. Але ўсё кудысьці сышло. І ўжо не паўторыцца. Не вернецца. Але яно і не павінна вярнуцца.

Я ўжо не была часткай тых людзей. Я тут усё ведаю, а месца быццам казала мне: "Глядзі, ты ўжо чужынец, твой час сышло". Мне было няёмка, калі я прыходзіла на мясцовую дыскатэку, дзень вёскі ці проста шпацыравала. Было ніякавата з-за розніцы ва ўзросце. Мае аднагодкі даўно нікуды не ходзяць, сталі сямейнымі. Адна аднакласніца памерла ад туберкулёзу скуры. Бачачы мяне на ровары з рукзаком у трошкі дзіравых легінсах і шортах, якія фатаграфуюць, людзі глядзелі, як на касманаўта. Я адчувала, што прастора спецыяльна залучала мяне ў гэтую гульню, адчувала, а потым стала дапамагаць. А можа, перастала цікавіцца мной. Відаць, я была ўжо не чужая.

Час складаецца ў скарбонку ўспамінаў унутры мяне. Я асцярожна дастаю іх адно за адным, нібы праяўляю плёнку. Як і тады, прыязджаю глядзець заход на возера. Каля возера могілкі, на якіх пахаваны бабуля, дзядуля і стрыечны брат Сяргей. Яго я ніколі не бачыла. Ён пражыў 4 дні. Неба. Тут дзівоснае неба. Я прыгадвала інтэрв'ю на радыё ў Галандыі. Мне было 13 ці 14. Вядучы нешта спытаў пра Галандыю. А я сказала, што мне тут вельмі падабаецца, і што нашыя краіны вельмі падобныя. Ён здзіўлена перапытаў, чым? Я адказала, што ў нас такое ж прыгожае неба і трава, як у іх. Усе доўга смяяліся.

Да мяне, нарэшце, вярнулася свабода. Часам прытомнасць перашкаджае быць разняволеным, але цяпер усё па-іншаму. Я б хацела захаваць гэтае адчуванне, як тады, калі была падлеткам. Прастора - гэта нешта вельмі велізарнае, а час здаецца вечным. Гэта - мы, людзі, старэем ўнутры і звонку. Становімся маленькімі, сутулымі, якія залежаць ад усяго істотамі. Я раптам думаю аб тым, што настане час, калі памрэ мая мама. А мне трэба будзе ісці далей. Раней я аб гэтым не задумвалася. Мне страшна. Адмотваю час таму. Я іду, і ўсё паўтараецца. Дагортваю ўспаміны да канца, але я прайшла толькі частку шляху. Вяртаюся думкамі да таго месца, дзе нарадзілася, да прыроды, да зямлі. Я зноў адчуваю свабоду.