На працягу паўтара года я здымаў студыю ў будынку ў Дрэздэне, пабудаваным у эпоху Германскай Дэмакратычнай Рэспублікі (ГДР), дзе маю ўвагу прыцягнуў своеасаблівы канфлікт паміж выявамі фаласаў і свастыкі. Гэтыя графіці рэгулярна з'яўляліся ў ліфце будынка, але іх змывалі ці зафарбоўвалі, пасля чаго яны непазбежна з'яўляліся ізноў. Гэтая краіна, якая паўтараецца, вітала мяне. Так я даведаўся аб партыі "Альтэрнатыва для Германіі" (AfG), рэйхсбургскай змове і маючых адбыцца падзеях.

Па меры таго як я працягваў назіраць за графіці ў ліфце, іх змест станавілася ўсё больш радыкальным. Адзін з гэтых радыкальных малюнкаў стаў часткай маёй серыі пад назвай "Пытанні разумення, веры і кахання", у якой разглядаюцца тэмы міграцыі, рэпрэсій і войны. Мяне асабліва цікавяць каналы прытомнасці людзей. Адным з такіх каналаў з'яўляецца кантраляваная настальгія. Гэта асабліва заўважна ў Беларусі і Германіі, дзе настальгія служыць эфектыўным інструментам палітычнага маніпулявання, звязанага з ідэяй "вялікага мінулага". Гэтая лінія разважанняў прывяла мяне да выявы бярозы - універсальнаму знаку нуды па радзіме на постсавецкай прасторы.