Творы знаходзяцца ў Музеі мастацтва Зімерлі ў ЗША, Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва ў Мінску, галерэі Беаты Шубскай у Варшаве, у прыватных калекцыях Юрыя Краўцова ў Германіі, Піцера Брука ў Канадзе, Карласа Гальегільяса ў Чылі і ў іншых калекцыях.

-

Выбраныя даты:

11 снежня 1948

Нарадзіўся ў Мінску (БССР, сёння Рэспубліка Беларусь). Гісторыя сям'і Плесанавых у гэтым горадзе налічвае больш за 250 гадоў. Яго маці працавала ў выдавецтве "Народная асьвета", бацька да вайны быў у войску, а з пачатку 1950-х працаваў у ДТСААФ і быў інструктарам па ваджэнню аўтамабіля. Стрыечная сястра маці, цётка Плясанава - Паўліна Мядзелка, якая ў 1913 годзе выканала ролю Паўлінкі ў пецярбургскай прэм'еры аднайменнай п'есы Янкі Купалы, жыла ў Мінску з 1918 года і таксама была шматграннай творчай асобай. З самага дзяцінства Плясанаў праявіў добрыя здольнасці да навучання і тэхнічнай творчасці. З 13 гадоў пачаў ездзіць на чэмпіянаты па аўтамадэляванні (быў неаднаразовым чэмпіёнам Беларусі). Спачатку пайшоў вучыцца на геафак БДУ.

З 1964

Займаецца жывапісам. Ён пачаў працаваць побач са сваімі сябрамі — мастакамі Валерыем Мартынчыкам, Сяргеем Малішэўскім, Уладзімірам Цэслерам, Сяргеем Войчанкам, Генадзем Хацкевічам, Дзмітрыем Сурыновічам і інш. Плясанаў прызнаецца, што асаблівы ўплыў на фарміраванне яго як жывапісца аказала мастацтвазнаўка Леніна Міронава.

У мастацкіх пошуках, у фармаванні ўласнага стылю Плесанаву дапамагала не прафесійная база-школа, а апантанасць філасофскай ідэяй, дзеля якой падбіраецца кампазіцыйнае і фармальнае рашэнне. Плясанаў з лёгкасцю выкарыстоўвае адначасова прыёмы сюррэалізму і абстракцыянізму, кубізму і ілюзіянізму. Фігуратыўнасць і форматворчасць для мастака з'яўляецца сродкам выказвання сваіх думак. Плясанаў заўсёды абапіраецца толькі на ўласны густ і ўнутранае адчуванне формы і колеру. Такі індывідуальны і рацыянальны падыход да твора мастацтва мае выразны вынік: распрацаваная кампазіцыя, лагічная і цалкам запоўненая дэталямі прастора палатна, дэкаратыўнасць і выразнасць колеру.

Вельмі часта Плясанаў заўважаў недахопы ва ўжо скончаных працах, ён заўсёды кахаў даваць парады сваім калегам, змяняць і перапісваць свае і чужыя працы. Дзе чаго не хапае, што неабходна дадаць ці прыбраць, Плясанаў заўважаў адразу.

1968

Быў удзельнікам першага Біт-фестывалю, які праходзіў цягам трох дзён у менскім Радыётэхнічным інстытуце. Гурт Плясанава "Пінгвіны" трапіў у пяцёрку лепшых, адзін з іх вакалістаў - Юрый Ражоў - атрымаў Гран-пры фестывалю.

1968-1975

Працаваў у філармоніі, спачатку артыстам эстрады, а потым асістэнтам эстраднага аддзела. Аб'ездзіў са знакамітымі музыкамі палову Саюза. Гэта было незвычайнае час: неверагодныя сустрэчы з цікавымі людзьмі, асаблівы стыль жыцця.

Пасля Андрэй Плясанаў паступіў у політэхнічны інстытут. Стварыў там музычны гурт – можна сказаць, стаяў ля вытокаў беларускай рок-музыкі.

1975-1980

Выпадкова сябар угаварыў Плясанава пайсці ў рэжысуру. У выніку той аказаўся ў Беларускім дзяржаўным тэатральна-мастацкім інстытуце, на аддзяленні рэжысура народнага тэатра (вучыўся ў Яраслава Громава). Скончыў інстытут у 32 гады.

Канец 1970-х

Андрэй Плясанаў вырашыў збіраць працы неафіцыйных мастакоў . У той момант ён жыў у маленькай кватэры ("хрушчоўцы"). Памераўшы сцены сваёй кватэры, пачаў заказваць жывапісцам невялікія палотны на зададзеныя тэмы: "Майстэрня мастака" (60 х 45 або 45 х 60 см), "Ню" (60 х 70 або 70 х 60). Ён набываў палотны і даваў іх мастакам, якія былі рады напісаць карціну і аддаць яе Плесанаву. Аднолькава невялікія памеры твораў давалі магчымасць зрабіць «канапавую» разважку па сценах кватэры, як было традыцыйна прынята ў асяроддзі савецкіх калекцыянераў, якія жылі ў маленькіх кватэрах.

1981-1988

Пасля "тэатралкі" пайшоў працаваць на кінастудыю "Беларусьфільм", спачатку — асістэнтам рэжысёра да Віталя Чацвярыкова на фільм "Зацішша" (1981). Першыя самастойныя рэжысёрскія пробы Плясанава — стварэнне сацыяльных ролікаў для Таварыства выратавання на водах (АСВОД) "Вада, радасць і бяда", "Сярод хваляў", "Шчаслівае плаванне" і інш., на здымках якіх запрашаліся вядомыя акцёры: Яўген Маргуноў, Мікалай Яроменка (старэйшы), Аляксандр Рахленка, Ірына Нарбекава. Плясанаў браў удзел у стварэнні такіх легендарных кінастужак, як "Дзікае паляванне караля Стаха" (яшчэ падчас вучобы ў інстытуце ў 1979), "Чорны замак Альшанскі" (1983), "Сведка» (1986), "Мяне клічуць Арлекіна" (1988) ) і інш.

1986

Арганізатар Асацыяцыі творчай інтэлігенцыі (АТІ). Сярод іншага дзейная натура Плясанава ўдзельнічала ў стварэнні групы "Форма". У архіве Андрэя захаваецца ліст Асацыяцыі да ўладаў з патрабаваннем рэгістрацыі аб'яднання [заўв. рэд.– ліст прымацаваны як дакумент].

З 1987

Удзельнік і арганізатар выставак.

У пачатку года Андрэй Плясанаў арганізаваў першую афіцыйную выставу нефармальнага (авангарднага) мастацтва са сваёй калекцыі пад назвай "Майстэрня мастака" . Гэта стала моцным стымулам, у мастакоў з'явілася магчымасць выстаўляцца, паказваць свае работы гледачам на выставачных пляцоўках. З гэтага моманту Плясанаў – актыўны ўдзельнік і арганізатар нефармальных мастацкіх выставак не толькі ў Беларусі, але і за мяжой.

Удзел у важных выставах года "На Калектарнай" і "Перспектыва".

1988

Удзел у выставе "Уваскрэсенне Казіміра".

1989

Удзельнік выставак "Панарама" і "Дэманстрацыя скарбаў беларускага авангарда".

1990

Удзельнік выставы "Форма".

1991

Удзельнік выставы "БелАРТ".

1993

Удзельнік выставы "Ад Марка Шагала ў мінулае і сучаснасць".

2000-ыя гады

Было запісана шэсць альбомаў блюзава-джазавага гурта "Р.LAN".

16 чэрвеня 2021

На 73-м годзе жыцця ад каронавіруса памёр у Мінску.

Восень 2021

Да дня нараджэння Плясанава, у памяць аб гэтым неардынарным чалавеку ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва Рэспублікі Беларусь прайшлі дзве выставы: выставачны праект "Беларускі аванграўнд" (28.10.2021 – 21.11.2021) і выстава "Ідэалы авангарда." Творы з калекцыі 12.11.2021 – 05.12.2021).

-

Вольга Архіпава пра Андрэя Плесанава:

"Жыццёвы і творчы шлях Андрэя Плясанава быў абазначаны як шлях універсальнай асобы. Гэта перш за ўсё звязана з вялікім спектрам яго інтарэсаў, якія існавалі паралельна адзін аднаму, праходзяць скрозь яго жыццё і па-рознаму праяўляліся ў пэўныя перыяды часу. Пра яго без перабольшання можна сказаць : чалавек-аркестр Плясанаў рэжысёр, акцёр, сцэнарыст, рок-музыка (выканаўца, кампазітар, аранжыроўшчык, лідэр групы PLAN) і заўзяты калекцыянер, які адначасова збіраў каля 20 калекцый, адна з якіх калекцыя жывапісу і графікі неафіцыйнага мастацтва 1970-2010- х гадоў, і мастак са сваёй самабытнай і вядомай мовай.Прычым шмат чаго па жыцці Плясанаў рабіў спантанна, па натхненні, па сваім унутраным парыве, ад чаго шмат у чым быў непрадказальны.

[...]

Андрэй Плясанаў - быў публічнай асобай, вельмі кантактным чалавекам, які на сваім жыццёвым шляху сустракаўся з неверагодна разнастайнымі асобамі і з кожнай знаходзіў сваю мову, сваё паразуменне, ніколі не заставаўся абыякавым. Ён быў арганізатарам шэрагу выставак, сацыяльных мітынгаў і дэманстрацый, ніколі не баяўся публічнага выказвання.

[...]

Збіраць вакол сябе такіх розных, творчых, неверагодна індывідуальных і асаблівых асоб - справа вельмі цяжкая. Плясанаў, дзякуючы сваім кампазітарска-рэжысёрскім здольнасцям, умеў кансалідаваць людзей, удала знаходзіць выйсце са шматлікіх складаных сітуацый.

Яшчэ адна важная сацыяльная місія, якая вылучае гэтага чалавека ў беларускім культурным асяроддзі, - Плясанаў-калекцыянер. Акрамя жывапісу, графікі, скульптуры ён збіраў гітары, старажытныя вучнёўскія пёры, камяні, манеты, маркі, старажытныя пячаткі, бутэлькі і падстаўкі пад іх, пробкі, матылькоў, кераміку і шмат яшчэ чаго. Яго можна назваць матэрыяльным летапісцам легендарных часоў беларускага авангарда, бо менавіта ён захаваў шмат дакументаў, фота, дыктафонных і відэазапісаў пра падзеі, якія адбываліся ў асяроддзі неафіцыйнага беларускага мастацтва 1980–1990-х.

Варта згадаць, як пачыналася фармавацца яго мастацкая калекцыя. У канцы 1970-х Плясанаў вырашыў збіраць працы неафіцыйных мастакоў. У той момант ён жыў у маленькай кватэры ("хрушчоўцы"). Памераўшы сцены сваёй кватэры, пачаў заказваць жывапісцам невялікія палотны на зададзеныя тэмы: "Майстэрня мастака" (60 х 45 або 45 х 60 см), "Ню" (60 х 70 або 70 х 60). Ён набываў палотны і даваў іх мастакам, якія былі рады напісаць карціну і аддаць яе Плесанаву. Аднолькава невялікія памеры твораў давалі магчымасць зрабіць "канапавую" разважку па сценах кватэры, як было традыцыйна прынята ў асяроддзі савецкіх калекцыянераў, якія жылі ў маленькіх кватэрах. Безумоўна, узаемадзеянні Плясанава з мастакамі былі больш плённымі і шырокімі, Плясанаў сябраваў з імі, добра іх ведаў, многія з іх дарылі Плесанаву свае працы, не толькі адпаведныя прыдуманай формуле, Плясанаў заўсёды ганарыўся тым, што практычна ўся калекцыя была яму падорана.

Сутыкаючыся з гэтым хаосам мастацкага і культурнага жыцця вакол сябе, Плясанаў змог сканструяваць сваё асабістае светаадчуванне, вельмі камфортнае і прывабнае для сябе асяроддзе. Усё, што зрабіў і чым валодаў Андрэй Плясанаў, — аўтарская планета, сфарміраваная з некіравальнага творчага патэнцыялу."