engrus
  • 2024
  • 2023
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 2018
  • 2017
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1999
  • 1998
  • 1997
  • 1996
  • 1995
  • 1994
  • 1993
  • 1992
  • 1991
  • 1990
  • 1989
  • 1988
  • 1987
  • 1985
  • 1984
  • 1982
  • 1971

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

2007

2004

2003

2002

2001

2000

1999

1998

1997

1996

1995

1994

1993

1992

1991

1990

1989

1988

1987

1985

1984

1982

1971

bel Пераклад адсутнічае

1+1+1+1+1+1=6

11 лютага 1985 г.
Дом литераторов, затем Дворец искусств
Организацию выставки поддержал Союз писателей, особенно Виктор Карамазов, Михась Стрельцов и Максим Танк. Однако выставка была запрещена властями еще до ее открытия. Союз художников разрешил выставиться на один вечер в своем помещении (Минск, ул. Карла Маркса). Старшее поколение художников (Михаил Савицкий, Заир Азгур и др.) сильно раскритиковал выставку, обвинив участников в социалистическом предательстве реализма. Это была первая попытка публичной демонстрации новых художественных идей и формы, вызвавшая большой резонанс в художественной среде.

Спадарожныя дакументы

Воспоминания Андрея Плесанова:

"В 1984 году, в сентябре, 6 художников решили организовать выставку неформального искусства, как называли раньше абстрактное искусство, в Доме литераторов. Выставка называлась «1+1+1+1+1+1». Это были Сергей Малишевский, Андрей Плесанов, Людмила Русова, Игорь Кашкуревич, девочка по фамилии Лис, Адам Глобус и, по-моему, Владислав Куфко из Бреста. Я получил пригласительный билет, который у меня сохранился. Вот точный его текст: «Андрей Плесанов, приглашаем Вас на выставку “Мир молодых”. С уважением, А. Малишевский. Откр. 12.2.85 в 17-00. Обсуждение 26.2.85 в 17-00. Дом литератора». Выставка открывалась в 5 часов, но за 2 часа до открытия власти ее запретили, оцепили Дом литераторов нарядами милиции, никого из приглашенных в выставочный зал не пустили и выставку не открыли. Назавтра мы, несколько человек, попытались туда пройти и прошли только с помощью журналиста Евгения Ростикова, который предъявил журналистское удостоверение. Зашли в Дом литератора. Поднялись на третий этаж, где должна была быть выставка. Работы стояли как перед расстрелом, все лицом к стене, мы эти работы перевернули и посмотрели. Кстати, несколько работ из этой выставки попали потом в мою коллекцию. Ровно через неделю Союз художников любезно разрешил всем шестерым сделать в Союзе художников двухдневную закрытую выставку для членов Союза. Там эти работы повесили на стены, два дня туда ходили члены Союза художников, смотрели, и потом выставка была закрыта. Эта выставка была первой «ласточкой»".

– © Александр Малей: Витебский "Квадрат": Художественное исследование нонконформистского движения художников в Витебске и Минске (1987–2000 гг.), 262-263 стр.

  • -

  • "Але неабходная была адкрытая дэкларацыя сваіх мастацкіх прынцыпаў. Спробы рабіліся яшчэ ў 1970-я. Андрэй Плясанаў узгадвае некалькі выставаў у кінатэатры «Кастрычнік», але адзначае адносную іх «авангарднасць» 15 . Па-сапраўднаму першай многія называюць выставу «1+1+1+1+1+1=6» у Доме літаратараў, якую ініцыявала мастачка Людміла Русава. Праўда, выстава так і не адкрылася: прыйшла камісія і забараніла яе публічны паказ. Гэта быў 1985 год, а ўжо праз два гады ўсялякія «забароны» былі знятыя, і «нефармальнае мастацтва… ўварвалася»16 ў публічную прастору"

  • – © Коллекция пАРТизана: "Минск. Нонконформизм 1980-х", 2016, 9 стр.

З успамінаў Адама Глобуса: "Iдэя выставы «1+1+1+1+1+1=6» належала Людзе Русавай. Яна прыйшла да мяне і сказала, што мы павінны зрабіць напружанне ды перакуліць свет адной выставай і што ў яе ёсць ідэя: выстава павінна быць мёртвая, то бок трэба напісаць праграмныя нацюрморты і выставіць. Гэта будзе выстава, прысвечаная мёртвай натуры, але яна будзе самай жывой на фоне маразму, які адбываецца ў афіцыйным мастацтве. Яна ўгаварыла пяць чалавек. Мне не вельмі хацелася, але я сказаў, што для Люды я напішу нацюрморт, што гэта будзе мая апошняя карціна, таму што мяне дастаў гэты савецкі мастацкі маразм. Яна доўга ўгаворвала мяне, і я напісаў эскіз сваёй самай апошняй карціны, якая называлася «За дзве хвіліны як стаць чымсьці». Гэта быў такі знак, абстракцыя, якая імкнецца пераўтварыцца ў жывапіс, які імкнецца пераўтварыцца ў графіку, графіка хоча зрабіцца літарай, а літара — словам. Мне здавалася, вось так скончыць жывапіс самы час. Потым я дамовіўся са Стральцовым, ён папрасіў парторга Саюза пісьменнікаў, каб нам далі фае ў Доме літаратараў. Прыйшоў Максім Танк з Карамазавым і Стральцовым, паглядзелі ўсе карціны і сказалі, што ўсё выдатна, што ім вельмі падабаецца. Асабліва парадавала карціна Ігара Кашкурэвіча з катамі-скарбонкамі, якія Танку нагадалі пэўных савецкіх беларускіх пісьменнікаў. Мы пасмяяліся і былі ўпэўненыя, што выставу адкрыюць. Але тут прыйшлі людзі ў штацкім, паглядзелі і сказалі, што не, такую выставу адкрываць нельга, таму што яна праходзіць без выстаўкама, то бок без узгаднення. Мы спасылаліся на аўтарытэт Танка, але нічога не спрацавала. Былі таксама людзі з Міністэрства культуры — Васюк, Загорская, вось менавіта яны і забаранілі. На адкрыццё прыйшло пад пяцьсот чалавек, і міліцыя іх не пусціла. А нам сказалі, што пытанне наконт выставы будзе разгледжанае і што яна пройдзе ў іншым месцы і з іншымі наведвальнікамі. Гэтак праз два тыдні нам дазволілі выставіць працы на адзін вечар ужо ў Саюзе мастакоў на рагу Карла Маркса, каб старэйшыя мастакі нас ацанілі і сказалі, што думаюць пра гэтае новае мастацтва. Мы прыйшлі, зноў развесілі карціны, прыйшлі мастакі — Азгур, Савіцкі, Анікейчык, і ўсе ў твар сказалі, што мы шкодныя элементы, што мы льём ваду на млын імперыялізму і нам, маўляў, абрыд сацыялістычны рэалізм як такі. Пыталіся, чаму мы ненавідзім «Дзяўчыну з персікамі» і Веласкеса, быццам гэта два прыклады сацыялістычнага рэалізму. То бок Веласкеса яны прымалі, а нас — чамусьці не. Хоць мы былі іх натуральныя біялагічныя дзеці: Кашкурэвіч, Малішэўскі, я. Бараніў нас толькі Альгерд Адамавіч Малішэўскі. Гэта быў 1985 год. Перабудова была яшчэ наперадзе. Я запомніў гэты дзень, бо перад гэтым да мяне прыйшоў рэдактар, даў маю кніжку і сказаў, што мяне забараніла цэнзура і што мяне ніхто ніколі ў Савецкім Саюзе не надрукуе. То бок у адзін дзень мне забаранілі і выставу, і кніжку"

  • – © Коллекция пАРТизана: "Минск. Нонконформизм 1980-х", 2016, 67 стр.