Падчас журналісцкай працы ва Усходняй Украіне многія байцы батальёна «Данбас» прасілі мяне зрабіць фота на памяць. Я рабіла здымкі і потым дасылала салдатам, якія былі на фотаздымках, іх дзецям, жонкам і сябрам. Праз паўтара года я надрукаваў гэтыя здымкі і паехаў у Кіеў да людзей, якія вярнуліся з вайны. Я спытаў іх, што здарылася з людзьмі на гэтых фотаздымках. Усіх загінуўшых салдат я пазначыў чырвоным крыжам. Колькасць забітых на вайне нас не так уражвае. Тым не менш, калі глядзіш у твар нябожчыка, ведаеш месца, дзе ён быў забіты, пачынаеш адчуваць гэта па-іншаму. Вакол нас шмат фатаграфій на памяць, і гэты выпуск - мая спроба звярнуць увагу на гісторыю, якая стаіць за фатаграфіяй чалавека, які падняўся ўверх.