engrus
  • 2024
  • 2023
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 2018
  • 2017
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1999
  • 1998
  • 1997
  • 1996
  • 1995
  • 1994
  • 1993
  • 1992
  • 1991
  • 1990
  • 1989
  • 1988
  • 1987
  • 1985
  • 1984
  • 1982
  • 1971

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

2007

2004

2003

2002

2001

2000

1999

1998

1997

1996

1995

1994

1993

1992

1991

1990

1989

1988

1987

1985

1984

1982

1971

Маластоўка

Таццяна Ткачова 2016–2018
Серыя з 25 фатаграфій.

Аўтарскае апісанне праекта:

Я прыехала дадому на тыдзень і засталася амаль на два месяцы. Дома мне спакойна і добра, як у апошні час не было нідзе. Толькі ў дзяцінстве. Я люблю гэтае месца. Усё знаёма. Але ўсё кудысьці сышло. І ўжо не паўторыцца. Не вернецца. Але яно і не павінна вярнуцца.

Я ўжо не была часткай тых людзей. Я тут усё ведаю, а месца быццам казала мне: "Глядзі, ты ўжо чужынец, твой час сышло". Мне было няёмка, калі я прыходзіла на мясцовую дыскатэку, дзень вёскі ці проста шпацыравала. Было ніякавата з-за розніцы ва ўзросце. Мае аднагодкі даўно нікуды не ходзяць, сталі сямейнымі. Адна аднакласніца памерла ад туберкулёзу скуры. Бачачы мяне на ровары з рукзаком у трошкі дзіравых легінсах і шортах, якія фатаграфуюць, людзі глядзелі, як на касманаўта. Я адчувала, што прастора спецыяльна залучала мяне ў гэтую гульню, адчувала, а потым стала дапамагаць. А можа, перастала цікавіцца мной. Відаць, я была ўжо не чужая.

Час складаецца ў скарбонку ўспамінаў унутры мяне. Я асцярожна дастаю іх адно за адным, нібы праяўляю плёнку. Як і тады, прыязджаю глядзець заход на возера. Каля возера могілкі, на якіх пахаваны бабуля, дзядуля і стрыечны брат Сяргей. Яго я ніколі не бачыла. Ён пражыў 4 дні. Неба. Тут дзівоснае неба. Я прыгадвала інтэрв'ю на радыё ў Галандыі. Мне было 13 ці 14. Вядучы нешта спытаў пра Галандыю. А я сказала, што мне тут вельмі падабаецца, і што нашыя краіны вельмі падобныя. Ён здзіўлена перапытаў, чым? Я адказала, што ў нас такое ж прыгожае неба і трава, як у іх. Усе доўга смяяліся.

Да мяне, нарэшце, вярнулася свабода. Часам прытомнасць перашкаджае быць разняволеным, але цяпер усё па-іншаму. Я б хацела захаваць гэтае адчуванне, як тады, калі была падлеткам. Прастора - гэта нешта вельмі велізарнае, а час здаецца вечным. Гэта - мы, людзі, старэем ўнутры і звонку. Становімся маленькімі, сутулымі, якія залежаць ад усяго істотамі. Я раптам думаю аб тым, што настане час, калі памрэ мая мама. А мне трэба будзе ісці далей. Раней я аб гэтым не задумвалася. Мне страшна. Адмотваю час таму. Я іду, і ўсё паўтараецца. Дагортваю ўспаміны да канца, але я прайшла толькі частку шляху. Вяртаюся думкамі да таго месца, дзе нарадзілася, да прыроды, да зямлі. Я зноў адчуваю свабоду.