engrus
  • 2024
  • 2023
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 2018
  • 2017
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1999
  • 1998
  • 1997
  • 1996
  • 1995
  • 1994
  • 1993
  • 1992
  • 1991
  • 1990
  • 1989
  • 1988
  • 1987
  • 1985
  • 1984
  • 1982
  • 1971

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

2007

2004

2003

2002

2001

2000

1999

1998

1997

1996

1995

1994

1993

1992

1991

1990

1989

1988

1987

1985

1984

1982

1971

bel Аўтаматычны пераклад

Барыс Забораў

1935–2021

Мастак, жывапісец, графік, сцэнограф.

У 1980 годзе пераехаў у Парыж, дзе заняўся тэатральнай дэкарацыяй і станковым жывапісам, асаблівасцю якой стала інтэрпрэтацыя старой фатаграфіі як выявы мінулага.

Жыў і працаваў у Парыжы.

Выбраныя творы

Асацыяваныя ўстановы

Спадарожныя дакументы

Выбраныя даты:

16 кастрычніка 1935

Нарадзіўся ў Мінску (БССР, сёння Рэспубліка Беларусь).

1949-1954

Вучоба ў Мастацкім вучылішчы ім. Глебава ў Мінску. Працягнуў адукацыю ў Інстытуце ім. Рэпіна ў Ленінградзе і Інстытуце ім. Сурыкава ў Маскве.

1962-1980

Член Саюза худажыкаў СССР.

З 1980

Жыве і працуе ў Парыжы.

2010

Першая і адзіная выстава ў Беларусі праводзілася ў Нацыянальным мастацкім музеі.

2021

Памёр на 86-м годзе жыцця ў Францыі.

-

Калекцыі:

Работы знаходзяцца ў публічных калекцыях Дзяржаўнай Траццякоўскай галерэі (Масква), Дзяржаўнага музея выяўленчых мастацтваў ім. Пушкіна (Масква), музея Эрмітаж (Санкт-Пецярбург), Цэнтра выяўленчага мастацтва Сенсбюры (Нарыдж, Англія), Нацыянальнага цэнтра тэатральнага касцюма (Мулан, Францыя), галерэі Альберціна (Вена, Аўстрыя) і іншых калекцыях.

-

Сцэнаграфія:

Аўтар дэкарацый і касцюмаў для спектакля паводле п'есы Мікалая Астроўскага «Навальніца» ў Беларускім драматычным тэатры (Мінск, 1976), касцюмаў для спектакля паводле п'есы Міхаіла Лермантава «Маскарад» (1992) і спектакля паводле п'есы Віктара Гюго «Лумедыя Борт Франсэз» (Парыж, 1994).